یک فیزیکدان از نظر ریاضی ثابت کرد که سفر در زمان بدون ایجاد پارادوکس، ممکن است! - کتاب یار مهربان

به گزارش کتاب یار مهربان، هنوز هیچ کس پیروز نشده است در زمان سفر کند، حداقل با دانش ما. ما بیشتر جنبه تئوریک سفر در زمان را در نظر می گیریم و از سوی دیگر مرتب داستان های علمی تخیلی در این مورد می خوانیم.

فیلم هایی مانند بازگشت به آینده - دنی دارکو و نابودگر The Terminator ، Donnie Darko ، Back to the Future را که می بینیم، همگی به ما القا می نمایند که سفر در زمان یک چیز عادی نیست و مسائل و تناقضات زیادی ایجاد می نماید:

به عنوان مثال اگر به گذشته برگردید و والدین خود را از دیدار با هم منع کنید، چگونه می توانید در وهله اول وجود داشته باشید تا به گذشته برگردید؟

پارادوکس پدربزرگ در این میان خیلی معروف است. اگر کسی به گذشته برگردد و پدربزرگ خود را بکشد چه پیش می آید.

البته با بازگشت و گذشته و ایجاد تغییری ناچیز، ممکن است یک اثر پروانه ای ایجاد گردد و رویدادهای بزرگ هم تحت تاثیر قرار بگیرند.

اما چند سال پیش، دانشجوی فیزیک، ژرمن توبار، از دانشگاه کوئینزلند در استرالیا، چگونگی تربیع اعداد را آنالیز کرد تا سفر در زمان بدون پارادوکس ها را به زعمش ممکن کند.

توبار گفت: دینامیک کلاسیک می گوید اگر شرایط یک سیستم را در یک زمان خاص بدانید، این امر می تواند کل تاریخ سیستم را به ما بگوید.

اما، نظریه نسبیت عام انیشتین وجود حلقه های زمانی یا سفر در زمان را پیش بینی می نماید - جایی که یک رویداد می تواند هم در گذشته و هم در آینده خودش باشد.

آنچه محاسبات نشان می دهد این است که فضا-زمان به طور بالقوه می تواند خود را برای جلوگیری از پارادوکس ها وفق دهد.

مسافر زمانی را تصور کنید که به گذشته سفر می نماید تا از توسعه بیماری جلوگیری کند - اگر ماموریت موفقیت آمیز باشد، مسافر زمان هیچ بیماری ای در آینده نخواهد دید که لزومی برای بازگشت به گذشته برای پیشگیری از آن داشته باشد.

طبق نظر توبار بیماری همچنان از راه دیگری، به وسیله مسیری متفاوت یا با روشی متفاوت، فرار می نماید و این پارادوکس را از بین می برد. یعنی مسافر زمان هر کاری می نماید، بیماری متوقف نمی شد.

اتفاقا خیلی از علمی تخیلی نویس ها به مقاومت گذشته در برابر تغییر اشاره نموده اند. هر چه تغییر بنیادی تر باشد، انجامش سخت تر می گردد! سریال 11.22.63 را به یاد بیاورید.

فهم نظر توبار برای غیرریاضیدانان آسان نیست، اما به تأثیر فرآیندهای قطعی (بدون هیچ گونه تصادفی) بر تعداد دلخواه منطقه ها در پیوستار فضا-زمان می پردازد و نشان می دهد که چگونه هر دو منحنی زمان مانند بسته می شوند. (همانطور که انیشتین پیش بینی کرد) و چنین امری می تواند با قواعد اراده آزاد و فیزیک کلاسیک مطابقت داشته باشد.

این تحقیق مشکل را با فرضیه دیگری رفع می نماید، اینکه سفر در زمان ممکن است اما مسافران زمان در کاری که انجام می دهند محدود می شوند تا از ایجاد پارادوکس جلوگیری نمایند. در این مدل، مسافران زمان این آزادی را دارند که هر کاری می خواهند انجام دهند، اما ایجاد برای آنها پارادوکس ممکن نیست.

در عالم واقع اما خم کردن فضا و زمان برای ورود به گذشته تا حالا که ممکن نشده و ماشین های زمانی که دانشمندان تا حالا صحبتش را نموده اند، بسیار مقهومی هستند و فقط می گردد صحبت از محاسبات آنها کرد.

استیون هاوکینگ فکر می کرد که این کار ممکن است، این تحقیق نو نشان می دهد که آزاد خواهیم بود هر کاری را که در گذشته بخواهیم با دنیاو دنیا خودش را بار کار ما تطبیق می دهد.

ممکن است سعی کنید یک پارادوکس ایجاد کنید، رویدادها همواره خودشان را تنظیم می نمایند تا از هرگونه ناهماهنگی جلوگیری گردد.

طیف وسیعی از فرآیندهای ریاضی که ما کشف کردیم نشان می دهد که سفر در زمان با اراده آزاد به طور منطقی در دنیا ما بدون هیچ پارادوکسی امکان پذیر است.

این تحقیق در Classical and Quantum Gravity منتشر شده.