ایران همگام با جهان در توجه به صنعت اکوتوریسم بوده است
به گزارش کتاب یار مهربان، ایسنا/ براساس سخنان عضو هیات علمی دانشگاه بینالود مشهد، ایران همگام با جهان در توجه به صنعت اکوتوریسم بوده است.
دکتر سیامک منصوری به مقایسه تاریخچه اکوتوریسم ایران و دنیا پرداخت و اظهار کرد: پیرامون واژه اکوتوریسم و سابقه کاربرد آن اظهارنظرهای متفاوتی وجود دارد که برخی از صاحب نظران سابقه کاربرد چنین واژه ای را مربوط به اواخر سالهای دهه 1980 یعنی مصادف با سالهای 1350 در ایران دانسته اند.
وی ادامه داد: اما در تمام متون مرتبط این موضوع هکتور سبالوس لاسکورین، نظریه پرداز در حوزه اکوتوریسم نخستین کسی است که این واژه را به کار برده است. در تعریف او بوم گردشگری مسافرتی است که به منظور مطالعه، تحسین، ستایش و کسب لذت از سیمای طبیعی و مشاهده گیاهان و جانوران و همچنین آشنایی با ویژگی های فرهنگی جوامع محلی در گذشته و حال صورت می گیرد.
عضو هیات علمی دانشگاه بینالود مشهد افزود: در ادامه اما برخی سابقه اکوتوریسم را به زمانی دورتر و به هتزر، دیگر اندیشمند این حوزه نسبت می دهند و معتقدند که او این واژه را در دهه 1960 یعنی سالهای 1340 در ایران برای تشریح روابط متقابل گردشگری، محیط زیست و ویژگی های فرهنگی استفاده کرده است.
منصوری گفت: به اعتقاد هتزر مفهوم بوم گردشگری در واکنش به رویه های نامناسب و منفی توسعه و نادیده گرفتن ملاحظات زیست محیطی شکل گرفته و سابقه آن به زمانی که کارشناسان نسبت به برداشت بی رویه از منابع نگران بودند، باز می شود.
عضو هیات علمی دانشگاه بینالود مشهد شرح داد: امروز بوم گردشگری (اکوتوریسم) با نام اسبق و نادرست طبیعت گردی در میان گونه های مختلف گردشگری از جایگاه ویژه و رشد قابل توجهی برخوردار است و به همین دلیل در 20 سال گذشته شاهد توسعه سریع فعالیت های بوم گردشگری یا اکوتوریسم در سراسر دنیا و ایران بوده ایم. در مجموع انتظار می رود با توجه به علاقه ایرانیان به طبیعت بر شدت این توسعه نیز اضافه کرده شود.
نامگذاری سال 2002 به عنوان سال بین المللی اکوتوریسم با اهدافی تعیین
منصوری گفت: البته به دلیل تاثیر زیادی که اکوتوریسم در زمینه حفاظت از محیط طبیعی و اقتصاد بسیاری از کشورها داشت، سازمان ملل متحد سال 2002 میلادی را به عنوان سال بین المللی اکوتوریسم معرفی کرد و کمیسیون توسعه پایدار این سازمان (UNEP) و سازمان دنیای گردشگری را موظف به انجام فعالیت هایی مشابه در بازه زمانی یک ساله مزبور ساخت. هدف از این کار مرور مجدد تجربیات گذشته در زمینه بوم گردشگری، تشخیص و ترویج انواع اکوتوریسم که در آن از اکوتوریسم های در معرض خطر حفاظت می شود، تقسیم فواید حاصل از فعالیت ها با جوامع محلی و احترام به فرهنگ های بومی بود.
عضو هیات علمی دانشگاه بینالود افزود: طبق برآورد سازمان دنیای کشاورزی رشد بوم گردشگری در دهه حاضر 10 تا 30 درصد خواهد بود؛ بنابراین اکوتوریسم از آینده پررونق و درخشانی برخوردار است که مزایای فراوانی برای دنیایان به همراه خواهد داشت.
منصوری شرح داد: همانطور که در اصل سه بیانیه ریو آمده حق توسعه باید به نحوی اعمال شود که تساوی نیازهای نسل کنونی و نسل های آینده را در زمینه توسعه و حفظ محیط زیست برآورد سازد؛ از این رو گردشگری پایدار باید با سیاستی تعیین و مدون به اجرا درآید تا بتواند حرکت امیدبخشی را در توسعه همه جانبه فضاهای جغرافیایی تضمین کند و این مهم با توسعه گردشگری به شکل اکوتوریسم در دنیا و ایران قابل اجراست.
وی گفت: از اوایل دهه 1990 میلادی در دنیا و کشورهای پیشرفته دنیاگردی از منظر اصول پایداری مورد بازنگری اساسی قرار گرفت و دانشمندان سراسر دنیا تلاش کردند با ارائه انواع تازهی از گردشگری آثار مخرب آن بر محیط زیست را بکاهند و به منابع و میراث فرهنگی، طبیعی و تاریخی و همچنین جوامع بومی بیشتر توجه کنند. مفاهیمی مانند گردشگری سبز، گردشگری موزون، گردشگری مسئولانه، گردشگری کم ضرر، گردشگری تازه، گردشگری درون زا و بومی، گردشگری طبیعت محور و اکوتوریسم مهمترین این ایده هاست.
دبیر انجمن علمی طبیعت گردی ایران افزود: این مفاهیم اگرچه از ابتدا آکادمیک بود اما به تدریج با توجه به مسائل مختلف ناشی از توسعه ناپایدار و عواقب گسترده آن در عرصه های مختلف این درک ایجاد شد که اجرای این مفاهیم ضرورتی اجتماعی، سیاسی و فرهنگی دارد که جوامع همچنان در قرن 21 با توجه به توسعه روزافزون جمعیتی، سبک زندگی انسان مدرن و چالش های پیشرو نیازمند تمسک به آنهاست.
منصوری گفت: ایده اکوتوریسم از میان تمام ایده هایی که در تلاش برای تلفیق اصول پایدار با گردشگری بود، فراگیرتر شده و بیشتر مورد استقبال قرار گرفت. بطور خاص از سال 1994 تا سال 1996 میلادی تعدادی از جامع ترین تعاریف حوزه اکوتوریسم از سوی دانشمندان ارائه شد که با تاکید بر حفاظت، آموزش، اخلاق، پایداری، تاثیرات و فواید توجه به جوامع محلی سعی در ارائه تعاریفی دقیق تر و شفاف تر داشتند.
مزایای خاص اکوتوریسم در عین بی توجهی به ظرفیت های آن
وی گفت: اکوتوریسم از مزایای فراوانی برخوردار است از جمله نیاز به زیرساخت های اندک، تعامل حداکثری اکوتوریست ها با بومیان و احترام به فرهنگ محلی، تامین نیروی کار از میان جوامع بومی محلی و اشتغال زایی با هدف توسعه بومی منطقه ای، فراهم سازی بستری برای گردشگران جهت کسب تجارت نو و منحصر بفرد، تلاش برای مصرف حداقلی از سوخت های فسیلی و همچنین توسعه انرژی های پاک در کنار توجه به محیط زیست مواردی است که میتوان به آن اشاره کرد.
عضو هیات علمی دانشگاه بینالود مشهد بیان نمود: امروز همچنان مهمترین مسائل پیش رو برای توسعه اکوتوریسم بی توجهی به ظرفیت برد و تلاش برای به کار بردن مدل های مخرب و شکست خورده مدیریتی و برنامه ریزی مبتنی بر اصول و قواعد گردشگری انبوه یا معمولی در زمینه اکوتوریسم است. از سوی دیگر پاسخگویی به تقاضای روزافزون گردشگری ضمن حفاظت از منابع طبیعی، تامین برابری درون نسلی، بین نسلی و پیشرفت فرهنگی اجتماعی و نیازمند دیدگاهی میان رشته ای، همه جانبه و آینده نگر است.
منبع: همگردی